Als ik bij een klasgenootje speelde, werd ik soms al tegen vijf uur naar huis gestuurd. Want etenstijd. Ik vond dat idioot vroeg: bij ons thuis kwamen de gekookte aardappelen niet voor half zeven op tafel. Wij waren late eters, voor Hollandse begrippen dan.
Ik pakte dan mijn BMX crossfiets en fietste naar huis terwijl de speelkaart die ik met een wasknijper aan de achtervork had bevestigd langs de spaken ratelde.
Doodsverachting
Sinds de jaren 80 heeft de aanvang van mijn avondmaal zich steeds meer in mediterrane richting verplaatst. Zo niet die van de doorsnee Hollander. Die blijkt – 40 jaar aantasting van de volksaard ten spijt – nog steeds een vroege eter. Tenminste, als je kijkt naar de horden maaltijdbezorgers die al rond half zes met doodsverachting in de ogen door de straten schieten.
Die doodsverachting heeft overigens vooral betrekking op de levens van medeweggebruikers, en dan met name de voetgangers. Voortdurend beducht voor het gevaar dat schielijk vanuit een onverwachte hoek kan toeslaan, schuifelen zij schichtig door het stedelijk ecosysteem.
Tot voor kort was dit gevaar nog wel te overzien. Of beter: te overhoren. Het geluid van een aanstormende bromfiets of scooter rond etenstijd betekende dat je extra op je hoede moest zijn. De bestuurder was waarschijnlijk onderbetaald en had dientengevolge te veel haast om stil te staan bij onbenullige zaken als verkeersveiligheid.
Geruisloze gevaren
Het geluid verraadde het gevaar. Je kon erop anticiperen. En het zorgde ook wel voor een spannend randje aan het saaie bestaan van de stadsnomade.
Maar steeds vaker zijn de scooters elektrisch aangedreven. En steeds vaker rijden ze op elektrische fietsen, die net zo hard gaan en zelfs nog geruislozer zijn. Hoe kun je nu nog anticiperen op snel naderend onheil?
En zo is het cirkeltje sinds onze tijd op de Afrikaanse savanne rond: voor een voedzame avondmaaltijd trotseerden we geruisloze gevaren als leeuwen en luipaarden. Nu trotseren we het geruisloze gevaar van de motorloze maaltijdbezorger. Alleen is de maaltijd waarvoor we ons leven wagen niet meer de onze, maar die van een anonieme stadsbewoner.
Nepuitlaat
Daarom wil ik graag iets voorstellen uit de tijd dat ik nog een BMX had en om half zeven aan tafel ging: een speelkaart die langs de spaken ratelt. Je kunt in de speelgoedwinkel zelfs een setje kopen met stoere nepuitlaat en vier kaarten voor verschillende motorgeluiden.
Met een beetje goede wil zijn ze vast ook wel te bevestigen aan een elektrische brommer of scooter.