‘Nietsvermoedend scrolde ik door mijn Facebooktimeline’, zo wilde ik dit blog beginnen. Maar in 2018 scrolt geen mens nog nietsvermoedend.
We hebben het allemaal al gezien. Tenminste, dat dacht ik.
Eerst een persoonlijke ontboezeming. Ik heb mijn Facebooktimeline minutieus getweakt. Geen politiek, activisme of alarmisme, geen foodporn of kinderfoto’s, geen verlopen selfies, geen raadsels, spelletjes, lollige filmpjes, weeïge oproepen of mild seksistische grappen. Ook geen ronduit seksistische grappen, trouwens.
Staren naar gitaren
Nee, in mijn timeline kun je slechts staren naar gitaren. En dan vooral het vintage soort van de jaren 30 tot halverwege de jaren 60. Jubelberichten van verrukte vijftigers die eindelijk die gitaar hebben die ze in hun jeugd nooit konden bemachtigen. Of wensen van mensen die heel graag een bepaalde gitaar willen, maar niet kunnen betalen. Er is zelfs een medische term voor deze aandoening: GAS. Dat staat voor Guitar Acquisition Syndrome.
Ik heb er zelf ook geregeld last van.
Verder staat mijn timeline vol met guitarporn. Dat is de officiële term voor sfeervolle foto’s in de stijl die wijlen Hugh Hefner schathemeltje rijk maakte, maar dan met beduidend opwindender beeldmateriaal.
Optelsom
Een tweede ontboezeming: ik identificeer mezelf als man. Deze informatie heb ik ook aangegeven in mijn persoonlijke instellingen. Volgens mij is dat niet eens nodig, want als ze bij Facebook zelfs je seksuele geaardheid kunnen aflezen aan je online bezigheden, zal je geslacht wel geen probleem zijn.
Anyway, je zou verwachten dat Facebook, met zijn geavanceerde algoritmes, spionagemarketing en big data, in staat moet zijn mij een reclame voor te schotelen die aansluit bij mijn interesses. In mijn geval hebben we het dan over een vrij eenvoudige optelsom: Man + Gitaren.
Zou je denken hè?
Maar toen zag ik dit:
Bovendrijven
In de volgende dagen kwam dat roze plasgootje telkens weer bovendrijven in m’n timeline. En ik begon mezelf steeds meer vragen te stellen.
Om te beginnen: waarom krijg ik een advertentie voor een fantoomplasser voorgezet, terwijl Facebook dondersgoed weet dat ik beschik over een biologisch exemplaar? Maar ook: wie koopt zoiets? En: werkt dit? Wordt het echt gebruikt? Zijn er handtasjes met hierin discreet weggestopte roze plasgootjes? Berg je ‘m weer op na gebruik? Maak je ‘m dan eerst droog,
of is er bijvoorbeeld een speciaal waterdicht opberghoesje? Maak je het opberghoesje schoon? Hoe vaak? En is dit niet eigenlijk een volstrekt overbodig stuk plastic? Een metafoor wellicht, voor een wereld waarin steeds meer mogelijk is, maar niemand zich afvraagt of het ook wel een goed idee is?
Langzaam ontstond er zo in mijn hoofd een nieuw beeld van het leed dat sociale media heet. Facebook is niet het afvoerputje van de beschaving,
zoals ik altijd dacht. Nee, Facebook, dat is het roze plasgootje.