Maand: oktober 2018

Twee jaar terug, in 2016, bereikte ik de finale van The Voice of Holland. M’n auditie is op YouTube meer dan 34 miljoen keer bekeken. Iedereen vertelt je dan dat je zo snel mogelijk een album moet uitbrengen om hiervan te profiteren. Toch koos ik ervoor om niet naar al die goede raad te luisteren. En het op mijn eigen manier te doen.

Mijn doel was om de finale van The Voice te bereiken en dat lukte. Miljoenen mensen zagen me wekenlang op het scherm. Na afloop van The Voice kreeg ik van alle kanten muziek toegestuurd. Allerlei mensen spoorden me aan op te schieten, het momentum niet te missen. En ik wilde ook een album maken, maar niet op die manier met al die hulp van anderen. Ik ben iemand die alles zelf wil doen, regelen en kunnen. Tot het vinden van een oefenruimte voor mijn band aan toe.

Tussen angst en liefde

Ik moest kiezen tussen angst en liefde. Enerzijds kon ik iets maken uit angst,bang om dat momentum te verliezen. Bang dat de exposure die The Voice met zich meebracht voor niets was geweest. Maar ik kon het ook uit liefde doen. Liefde voor dit vak, voor de muziek. Ik koos voor de tweede optie. Ik wilde het op eigen kracht doen, op mijn manier, met wat ik erin wil hebben.

Dat heeft veel tijd, geld en energie gekost. Ik ben naar Los Angeles en New York gegaan om mijn album te schrijven. Op zoek naar inspiratie en weg van de sleur en alles wat me afleidde tijdens het schrijfproces. De afwas, bijvoorbeeld. Zulke tripjes zijn niet gratis, maar ik heb daar natuurlijk geen dure studiotijd aan iets als zang verspild. Die heb ik gewoon hier in Nederland opgenomen.

To Be Honest

Vorige week kwam dan eindelijk mijn album ‘To Be Honest’ uit. Stuk voor stuk nummers die helemaal bij me passen, over thema’s als de worsteling van volwassen worden, eigenwaarde, moederschap, leven, dood en de constante strijd tussen pijn en hoop. Als ik de stijl moet samenvatten: klassieke soul met gospelkoren en akoestische instrumenten met 90’s hip-hopbeats.

In de muziekbusiness is de druk groot om een makkelijk verkoopbaar product te maken. Maar ik kies voor mijn eigen pad. Welke stijl nu populair is interesseert me niet, ik maak alleen muziek die ik in mijn hart voel. Ik ben ontzettend benieuwd wat jij vindt van mijn nieuwe album. Laat me op social media weten wat je favoriete nummer is!

Jennie Lena op Twitter
Jennie Lena op Instagram
Jennie Lena op Facebook
Jennie Lena op YouTube

Kijk hier voor meer informatie over Jennies clubtour: https://jennielena.com/tour/

Soms zit het tegen. Je hebt niets om aan te trekken, het regent, de kat heeft in de gang gekotst en de juf van je dochter heeft gevraagd of je hulpouder wil zijn op de creatieve ochtend. Je belt je moeder om te klagen over al je ongeluk en in al haar wijsheid zegt ze: ‘Denk dan aan de dingen die wél goed gaan, die keren dat je geluk had! Haal dat terug en geniet met terugwerkende kracht.’ Moeders hebben altijd gelijk, dus je gaat direct aan de slag.

Maar wat is geluk? De staatsloterij winnen? Dat hoort bij het geluk dat je nooit gaat krijgen, maar waar je wel van droomt. Overigens ben ik niet helemaal ongelukkig in loterijen: twee keer won ik een blik soep en een Unoxworst bij de Postcodeloterij.

Ik ben geen zondagskind. Mijn geluk is meer van het soort dat komt bij ongeluk. Dat er een vogel op mij heeft gekakt. Maar niet in mijn gezicht, op mijn jas. En die is gelukkig afneembaar.

Is dat wel geluk? Of is het gewoon iets minder pech? En wat is geluk dan? Van Dale zegt:

Dat aangename gevoel ken ik wel. Maar ik ben dus met minder pech al gelukkig. Het is natuurlijk heel relatief: je kunt het zien als doffe ellende dat je kind chocolademuntjes in de gleuf van de Playstation stopt. Maar dan gebeurt het. Bij het schudden en peuteren om ze eruit te krijgen, valt een puzzelstukje in je schoot. Dat ene verdwenen rotstukje, uit de puzzel van 5000 stukjes die je vorig jaar tijdens de kerstdagen maakte. Waar je een allesoverheersend gevoel van ‘alles was voor niets’ aan overhield. Nu valt eindelijk alles op zijn plek. Dat is geluk, vind ik. Ook al moet je nu die 4999 overige stukjes er weer allemaal omheen leggen.

Laatst wilden de kinderen na het eten een ijsje uit de vriezer. Ik wist dat er nog twee waren, maar het waren twee verschillende. Ik voorzag oorlog. Wie schetst mijn verbazing toen ze beiden gelukkig waren met wat ze kregen? Ik kon wel janken. Van geluk.

Is dat gek? Zo blij kunnen zijn met ogenschijnlijk onbeduidende dingen? Misschien ben ik gewoon nog niet zo verwend op geluksgebied. Misschien is het gewoon een manier van overleven in een wereld vol ongeluk.

Door het denken aan klein geluk overleef ik de regen, de kots in de gang en het chronisch tekort aan geschikte kleding. Maar om het hulpouderschap op de creatieve ochtend te kunnen relativeren, moet ik toch echt de staatsloterij winnen.