Ik was vanmorgen bij de mondhygiëniste. Moet soms. Een beetje tandsteen laten afkrabben hier en daar. In een tandartsstoel kan ik nooit lekker ontspannen. Hebben meer mensen last van naar het schijnt. Voordat ik tot 3 kan tellen is m’n rechterhand een gebalde vuist en links maak ik het ‘heavy metal’ handteken. En ach, het duurt gelukkig maar eventjes en daarna is alles weer netjes.
Terwijl ik daar lag, dacht ik: wie kiest er nou voor zo’n vak? Wat gaat er dan mis met je? De hele dag turen in monden, bloed hier en daar, nerveuze mensen om je heen. Ik besloot het na afloop te vragen.
Ze begon onmiddellijk te stralen. “Ik maak mensen blij, en ze gaan altijd beter de deur uit dan dat ze binnenkwamen. Ik doe het nu al 10 jaar en ik vind het nog steeds mooi!” Op dat moment wilde ik haar huggen maar dat leek me nèt een beetje te buitensporig in een tandartsenpraktijk.
Wat ze daar zei, is precies de reden waarom ik voor mijn vak heb gekozen. Mensen blij maken. Maar ik vind haar toch stoerder!
Volgende keer neem ik een bos bloemen voor haar mee. Nee, sterker nog: ik ga die bloemen NU kopen en breng ze meteen langs.