De belangrijkste vraag van de avond: wat gaan we kijken? Extra beladen als we de avond ervoor de spetterende finale van het juweeltje van de maand (of week, of dag) gezien hebben. Dat wordt weer eindeloos browsen tussen ‘suggesties voor jou’ waar, als de kinderen op het verkeerde account hebben gekeken, plots de nieuwe Peppa Big tussen prijkt. Ach, beter dan andersom. Drugsbaronnetje spelen kan altijd nog. Ik heb liever dat ze ‘t nu nog even bij doktertje houden.
Dat browsen is als parelduiken. Het gevoel dat je krijgt als de pilot van een nog onbekende serie veelbelovend is. De hoop, de verwachting! Een volgend excuus om de hele avond op de bank te hangen in plaats van je haar te wassen of te stofzuigen. Dat stof gaat nergens heen. Kijken moeten we.
Dit klinkt een beetje hipster, maar is echt waar: wij keken Breaking Bad voordat het hot was. Via duistere, volstrekt illegale wegen door de diepste krochten van het internet, zagen we de serie toen hij nét uit was in Amerika. We voelden: dit is goud. De locatie van onze schat werd gedeeld met vrienden en binnen twee weken bekeek de hele goegemeente samen de avonturen van de scheikundeleraar gone bad op groot scherm. Graag denken wij dat de serie zijn populariteit op het Europees continent aan ons te danken heeft.
Omgekeerd kan ook. Je kijkt een serie en weet: perféct voor stelletje x en y. Precies in hun straatje. Enthousiast app je de vondst door en comakijkt de serie er zelf binnen een dag doorheen. Vol verwachting vraag je aan vriendin x : ‘En? Hoe vinden jullie het? Wij hebben hem al uit!’ Maar zij zegt: ‘Y kon er niet inkomen. Ik heb de tweede aflevering nog alleen gekeken, maar daarna zijn we opnieuw aan seizoen 23 van Prisonbreak begonnen.’ Elke vezel in mijn lichaam schreeuwt: ‘NEE! Hou vol, geef het nog een kans! IT…IS…A…PERFECT…MATCH!’ Zoiets verpest mijn dag.
Netflix heeft ons in zijn klauwen. Het is drugs. Wij zijn verslaafd. De wanhoop als er geen nieuw shot is. De ontkenning: de boodschap ‘ben je nog steeds aan het kijken?’ snel wegdrukken. Alsof je neus bloedt.
En als echt alles op is, dan toch maar een aflevering van Frontier. Want Jason Momoa. Ja toch niet dan.
Netflix is immers als het leven: als je af en toe je standaarden loslaat, valt er meer te genieten.
Hij stond niet eens tussen de 202 genomineerden voor het in 2004 uitgezonden tv-programma ‘De grootste Nederlander’. Omdat hij in Antwerpen werd geboren? Misschien. Maar Willem van Oranje, de uiteindelijke winnaar, was Duitser. Nee, volgens mij beseffen we gewoon onvoldoende wat voor grootse daad Pieter van den Broecke heeft verricht.
